De koning ontvangt
I had this story from one who had no business to tell it to me, or to any other.
Pollensa, 14 juli (telefonisch verslag van onze correspondent Rufo Batalla). Onder een stralend blauwe hemel en aan een door golven omspoeld paradijselijk strand is in grootse stijl het huwelijk voltrokken tussen de erfgenaam van een van de oudste koningshuizen in Europa en een jeugdige schoonheid, telg uit een rijke familie van Britse adel. Alvorens in details te treden aangaande de huwelijkspartners, dient opgemerkt dat zij het zelf waren die de unieke ambiance van het eiland Mallorca, en meer in het bijzonder het plaatselijk Hotel Formentor, hadden uitgekozen voor de voltrekking van hun huwelijk, want ofschoon beiden in het buitenland resideren, zijn zij aan ons vaderland, en met name aan deze idyllische plaats, middels hechte vriendschapsbanden verbonden. Op uitdrukkelijke wens van Zijne Koninklijke Hoogheid, een man die wars is van opulentie, is het aantal genodigden op deze grootse plechtigheid beperkt gehouden tot een select gezelschap uit de wereld van de politiek, het bedrijfsleven en de cultuur, waarbij inbegrepen een keur van bekende gezichten uit de wereld van het witte doek.
Hoe zijn de prins en zijn illustere gemalin in intieme sfeer?
Ja, dit weerzinwekkende proza heb ik lang geleden geschreven, en ik zou het, zoals elk verstandig mens, in het vergeetboek hebben bijgeschreven, ware het niet dat het in zekere zin mijn leven heeft veranderd.
Ik was net tweeëntwintig geworden, had twee jaar eerder mijn studie Germaanse Filologie aan de Universiteit van Barcelona afgerond, en was krap drie maanden terug uit Londen, waar ik ruim een jaar gewoond had, dankzij een magere studiebeurs die ik via een aantal contacten in de familie gekregen had, aangevuld met ongeschoold werk, zoals afwassen en bedienen in derderangs restaurants. Ik had er honger en kou geleden en een eenzaam en gemarginaliseerd bestaan geleid, dolend tussen een luxe en een excentriciteit die beide verboden gebied voor me waren, omdat ik zowel arm als vreemdeling was. Desondanks keerde ik terug met een gedegen kennis van het Engels en een diepgewortelde anglofilie.
Weer in Barcelona ging ik, bij gebrek aan beter, als leerlingjournalist aan de slag bij een avondkrant. Tegenwoordig is het niet meer denkbaar dat iemand met mijn positie zou worden uitgezonden om verslag te doen van een gebeurtenis die ik hierboven beschreven heb, maar in die tijd was de roddelpers even onbelangrijk als haar doelgroep: de vrouwen. De landelijke kranten haalden, ondanks het feit dat ze in alle opzichten middelmatig waren, hun neus op voor die berichtgeving, die ze onder de rubriek ‘Societynieuws’ schaarden, net zoals ze andere berichten van secundair belang in de nieuwsgaring onder de kop ‘Nieuws in het kort’ brachten. Sensationele uitzonderingen daargelaten, zoals het huwelijk van Grace Kelly met prins Reinier van Monaco, in 1956, werd societynieuws rechtstreeks van de persagentschappen overgenomen en ingekort of uitgebreid, al naargelang de ruimte die gevuld moest worden. ‘Gemengde berichten’ heette dat in journalistieke termen. Maar in dit specifieke geval zag de krant zich genoodzaakt een speciale verslaggever te sturen, en het feit dat de keuze op mij viel had er vast en zeker mee te maken dat de bruiloft midden in de zomer werd gehouden, komkommertijd, wanneer de meeste redacteuren met vakantie waren, de advertenties en annonces tot een minimum terugliepen en het intellectuele en culturele leven in het land nog dieper in slaap sukkelde dan normaal. Die factoren, plus het gegeven dat ik de enige medewerker was die een mondje over de grens sprak, deden de hoofdredacteur besluiten mij met een taak te belasten die alle anderen konden missen als kiespijn.
