Salomon Gursky was hier

Mozes wachtte langs de weg, precies op de plaats waar hij had afgesproken, en zodra Darlene hem zag, remde ze, reed naar de kant en liet hem het stuur overnemen.

‘Hoe was hij zoekgeraakt bij de post?’ vroeg hij onmiddellijk.

‘O, die! Jeeminee!’ Lyndon was verongelukt op een jachtpartij in Vermont en Mary Lou had ’m laten cremeren en z’n schedel heel gelaten zodat ze die elke vakantie op de schoorsteenmantel kon zetten. ‘Al was het maar voor de kleine Rob,’ zei ze dan. ‘Maar hij raakte kwijt bij de post. De man van de uitvaartonderneming zwoer bij hoog en bij laag dat hij hem in een kist had weggestuurd die ze speciaal hadden laten maken omdat de beenderen groter waren dan de voorgeschreven maximum afmetingen. Sommige waren niet eens door het vuur verast. Hij was een baptist, moet je weten.’ Een traan gleed over haar wang. ‘Mary Lou schreef een brief aan de minister in Washington en belde ons congreslid, ik weet niet hoeveel keer, maar tot nu toe heb niemand hem nog kunnen vinden. Nou ligt die arme Lyndon ergens in een kelder vol ratten in een of ander postkantoor, omdat ze ’m niet kunnen bestellen van dat er niet genoeg postzegels opzaten, of zoiets.’

Mozes draaide de Mercedes een smal hobbelig pad op en reed hem een steile helling af, waarna hij hem op een plaats tussen de bomen parkeerde waar ze hem van de rivier of de weg af niet konden zien. Toen nam hij Darlene mee naar de plek waar hij een moltondeken had uitgespreid.

‘O, wat ben je toch een ondeugende man,’ piepte ze terwijl ze haar camera neerlegde.

Mozes nam de wodkafles uit de koelemmer, grabbelde wat ijsblokjes bij elkaar en schonk een stevig glas voor haar in. Hij ging zitten en keek afgunstig en met pijn in het hart toe hoe ze het achterover sloeg. Toen rolde ze, zogenaamd per ongeluk, bij hem op schoot, het glas viel op de grond, de rest van de inhoud stroomde over de deken. Hij zat nog om de verspilde drank te treuren toen ze haar jeans afstroopte, waarna hij haar trui over haar hoofd trok. Hij begon haar borsten te kneden en te zoenen.

‘O, jongen, wat vind ik dat toch lekker,’ zei ze, kronkelend met haar lichaam, de metalen vijfhoek die ze aan een ketting om haar hals droeg priemde in zijn neus terwijl ze met haar borsten wiegelde en kirde: ‘Je had het niet dóór, hè?’

‘Hoe Lyndon bij de post was zoekgeraakt?’

‘Neeee! Dat ik ze als cadeau voor Barney z’n veertigste verjaardag heb laten maken.’

‘Je borsten?’

‘Ze zijn geïmplanteerd, oelie.’

Mozes deinsde geschrokken terug, haalde het bandje van een Monte Cristo en stak hem met trillende hand aan. ‘Heeft hij het formaat uitgekozen?’

‘Niet precies, maar hij gaf wel allemaal van die zachte wenken, hij liet me foto’s in tijdschriften zien van het soort tieten die hij geil vond. Ik ben ook zo’n eikel. D’r kon niks gebeuren – dat wist ik wel, dat had de dokter me verzekerd – maar de eerste maanden durfde ik er niemand hard in te laten knijpen en ik durfde ook niet te dicht bij de open haard te zitten in het skihuisje omdat ik bang was dat ze misschien – nou ja, weet je, door de hitte.’

Mozes inhaleerde diep, hij zou willen dat hij ergens anders was, ergens alleen. Darlene voelde dat zijn gedachten afdwaalden en pruilend begon ze zijn overhemd uit te trekken en tussen zijn benen naar hem te vissen. ‘Ik heb alle seksboekjes gelezen,’ zei ze. ‘Sla maar schunnige taal uit als je wilt. Beveel me maar wat ik moet doen.’

Ze beet in zijn oor. Mozes jankte en beet terug.

‘Héla! Kalm aan een beetje. Wauw!’ zei ze terwijl ze hem met verrassende kracht achterover duwde.

‘Wat is er?’

‘Mijn fout. Ik had je van tevoren moeten vertellen dat er niet gekrabd of gebeten of hard geknepen wordt, schat, want hij onderzoekt me elke avond helemaal op blauwe plekken.’ Ze had inmiddels zijn broek uit en daalde op hem neer, maar halverwege bleef ze steken, haar gezicht betrokken. ‘Hoe vaak kun jij klaarkomen op jouw leeftijd, schat? Dat zou ik graag van tevoren willen weten anders loop ik het risico een paar meervoudige orgasmes te missen.’

Waar zij vandaan kwam, Chapel Hill, waar ze erg groot waren in meubels, deed ze waarschijnlijk huis-aan-huisenquêtes.

‘Ben je er nog?’ Ze tastte in zijn broek naar zijn testikels en ontdekte tot haar schrik dat hij er maar één had. ‘Jeeminee,’ zei ze, als een klant die te weinig wisselgeld heeft teruggekregen.

‘Wat had je dan verwacht? Een hele tros?’

‘TE GEK!’ riep ze en gleed met haar tong van zijn kruis tot zijn keel over hem heen alsof hij een envelop was die ze dicht moest likken.

Maar nu drukte haar camera hinderlijk in zijn rug. Mozes haalde hem tevoorschijn. ‘Waarom heb je die meegebracht?’ vroeg hij.

‘Oelie. Die heb ik meegebracht omdat ik dacht dat je zeker wel een paar geile foto’s van me zou willen maken, als souvenir. Kijk zo!’

Ze sprong overeind, draaide haar rug naar hem toe en bukte zich, haar handen op haar knieën, haar kont hoog in de lucht. En toen haakte ze een vinger achter haar zwarte bikinibroekje en trok het een beetje naar beneden. Ze tilde haar hoofd op en gaf hem over haar schouder een ondeugende knipoog, likte over haar lippen, stak haar duim in haar mond en begon erop te zuigen. Het tafereel deed hem denken aan de kalender van Goldberg Bros., Auto Onderdelen, die tegen de muur van het Texaco-station in Laurier Street zat geniet. Mozes kon zich niet meer inhouden en schudde van het lachen. ‘O, Darlene, je bent echt onverbeterlijk. Echt waar.’

‘Waarom maak je dan geen foto’s?’ Ze nam nog een andere Playboy-pose aan, maar daarbij moest ze zich wel half aankleden. ‘Kom op, schiet ’t rolletje vol, maar denk eraan dat je het weer meeneemt.’

Toen pas zag ze dat hij zich ook weer had aangekleed.

Het was voor haar geen kwestie van gefrustreerde passie of onbeantwoorde liefde, hoopte hij, maar meer een les lichamelijke oefening die vandaag eens niet doorging.

‘Misschien ook maar beter zo,’ zei ze, ‘dat we, hoe heet dat, een platonische vriendschap hebben ... maar ik dacht feitelijk dat we hierheen waren gekomen om ons eigen helemaal onwijs te neuken en ik heb ’t nog nooit met een echte intellectueel gedaan.’

‘Misschien kunnen we beter teruggaan.’

‘Wacht nog even. Jim Boyd zei dat je een zalm op zijn staart kan laten dansen. Laat eens zien,’ zei ze met uitdagende blik. ‘Laat eens zien.’

‘Oké, maar als we er een vangen, laten we hem gelijk weer los.’

‘Net als je met mij hebt gedaan,’ zei ze tot zijn onthutsing.