TEGEN DE TIJD dat je dit leest ben je ouder dan je je herinnert.

De officiële naam voor je levervlekken is lentigo, meervoud lentigines. De officiële anatomische term voor rimpel is rhytide. Die plooien boven in je gezicht, de rhytiden die in je voorhoofd en rond je ogen gegroefd zijn, die heten dynamische rimpels, of ook wel hyperfunctionele gezichtslijnen, veroorzaakt door de beweging van onderhuidse spiertjes. De meeste rimpels onder in je gezicht zijn statische rhytiden, veroorzaakt door de zon en de zwaartekracht.

Laten we eens in de spiegel kijken. Kijk eens goed naar je gezicht. Kijk naar je ogen, je mond.

Je denkt dat dit is wat je het beste kent.

Je huid bestaat uit drie lagen. Wat je kunt aanraken is het stratum corneum, de opperhuid, een laag platte, dode huidcellen die opgedrukt worden door de nieuwe cellen die eronder aangroeien. Wat je voelt, dat vettige gevoel, is je zuurmantel, de film van olie en zweet die je beschermt tegen bacteriën en schimmels. Daaronder zit je dermis of huid. Onder de huid zit een vetlaag. Onder het vet zitten je gezichtsspieren.

Misschien weet je dat allemaal nog van de kunstacademie, van figuur 201 in het anatomieboek. Maar misschien ook niet.

Als je je bovenlip optrekt – als je die ene boventand laat zien die de museumbewaker heeft gebroken – dan is je musculus levator labii superioris aan het werk. Je snierspier. Laten we zeggen dat je wat oude, verschaalde urine ruikt. Stel je voor dat je man net zelfmoord heeft gepleegd in de gezinsauto. Stel je voor dat je zijn pis van de bestuurdersstoel moet soppen. Laten we zeggen dat je nog steeds in die stinkende roestbak naar je werk moet rijden, terwijl iedereen toekijkt, terwijl iedereen het weet, omdat je geen andere auto hebt.

Komt dit je misschien bekend voor?

Als een normaal iemand, een normaal onschuldig iemand die zeker weten wel beter verdient, als die thuiskomt van een hele dag serveren in een café of restaurant, en haar man gestikt en met een lekke blaas in de gezinsauto vindt, als ze dan gilt, dan is dat gewoon haar musculus orbicularis oris tot het uiterste uitgerekt.

De diepe voor die van elke mondhoek naar je neus loopt, dat is je nasolabiale plooi. Ook wel je ‘snierzak’ genoemd. Met het ouder worden zakt het kleine ronde vetkussentje in je wang – in de plastische chirurgie noemen ze dat malar fat pad – steeds verder naar beneden, tot het tegen je nasolabiale plooi komt te rusten en je gezicht een permanente snier geeft.

Dit is maar een korte opfriscursus. Een kleine uitleg stap voor stap.

Alleen om het geheugen even op te frissen. Voor het geval je jezelf niet herkent.

Frons nu. Dat is je driehoekige kinspier, de musculus triangularis, die de hoeken van je orbicularis oris naar beneden trekt.

Doe net of je een twaalfjarig meisje bent dat stapelgek is op haar vader. Je bent een kleine pre-tiener die haar vader meer dan ooit nodig heeft. Die erop rekent dat haar vader er altijd is. Stel je voor, je gaat elke avond huilend naar bed, je ogen zo stijf toegeknepen dat ze opzwellen.

Die ‘sinaasappelhuid’ op je kin, die kleine bobbeltjes, die worden veroorzaakt door je kaakspier, de musculus mentalis. Je ‘pruilspier’. Die plooien die je elke ochtend ziet, die steeds dieper worden en die lopen van je mondhoeken naar je kin, die worden marionetlijnen genoemd. De rimpels tussen je wenkbrauwen, dat zijn de glabellaire groeven ofwel fronsrimpels. Zoals je gezwollen oogleden uitzakken, dat wordt ptosis genoemd. Je laterale canthale rhytiden, je ‘kraaienpootjes’, worden met de dag erger en je bent goddomme nog maar twaalf!

Doe niet net of je niet weet waar dit over gaat.

Dit is jouw gezicht.

Glimlach nu – als je nog kunt.

Dit is je musculus zygomaticus major, je jukbeenspier. Elke spiersamentrekking trekt je vlees uit elkaar, zoals de gordijnophouders de gordijnen voor het raam in je woonkamer openhouden. Zoals kabels het doek voor een toneel wegtrekken, zo verricht je met elke glimlach van je een opening. Je ontsluiert jezelf.

Glimlach nu zoals een oudere moeder doet als haar enige zoon zelfmoord heeft gepleegd. Glimlach en aai over de hand van zijn vrouw en zijn pre-tienerdochter en zeg tegen ze dat ze zich geen zorgen hoeven te maken – het komt echt allemaal weer goed. Blijf maar glimlachen en steek je grijze haren op. Ga bridgen met je oude chique vriendinnen. Poeder je neus.

Die enorme, verschrikkelijke vetkwab die onder je kin, onder je kaken hangt, die met de dag groter wordt en steeds meer gaat wiebelen, dat is submentaal vet. Die ring van kreukrimpels rondom je nek, dat is een platysmale band. Het hele trage uitzakken van je gezicht, je kin en nek, dat wordt veroorzaakt door de zwaartekracht, die je superficiëel musculo-aponeurotisch systeem naar beneden trekt.

Klinkt bekend?

Als het je nu een beetje duizelt, relax. Maak je geen zorgen. Het enige wat je moet weten is: dit is je gezicht. Dit is wat je denkt het beste te kennen.

Dit zijn de drie lagen van je huid.

Dit zijn de drie vrouwen in je leven.

De epidermis, de dermis en de vetlaag.

Je vrouw, je dochter en je moeder.

Als je dit leest: welkom terug in de realiteit. Dit is waar al dat glorieuze, onbegrensde potentieel van je jeugd toe heeft geleid. Al die onvervulde beloften. Dit is wat je met je leven hebt gedaan.

Je heet Peter Wilmot.

Eén ding moet je goed begrijpen: je bent echt een zielige klootzak geworden.